Bezrobocie równowagi jest złożoną koncepcją teoretyczną mającą swoje rozwinięcie w szkołach głównego nurtu ekonomii – szkole monetarystycznej i nowej szkole keynesowskiej. Wielkość bezrobocia równowagi jest bezpośrednio trudno mierzalna, dlatego powstaje problem oszacowania jego wielkości. Istnieje kilka sposobów obliczania poziomu bezrobocia równowagi, różniących się podstawami teoretycznymi i wykorzystywanymi formułami matematycznymi. Stosowanie odmiennych metod pomiaru powoduje często dosyć rozbieżne wyniki. Dokładność tych szacunków ma istotne znaczenie dla polityki makroekonomicznej, a w szczególności polityki pieniężnej. Im wyższy jest poziom bezrobocia równowagi, tym wyższe są koszty społeczne prowadzenia polityki antyinflacyjnej. Bezrobocie równowagi określa się przez: NAIRU, czyli stopę bezrobocia nieprzyspieszającą inflacji; NAWRU, czyli stopę bezrobocia nieprzyspieszającą wzrostu płac oraz naturalną stopę bezrobocia, czyli stopę bezrobocia w warunkach równowagi na rynku pracy. W celu oszacowania poziomu stopy bezrobocia NAIRU wykorzystano model wektorowo-autoregresyjny (VAR).