Zawirowania II Wojny Światowej zmieniły moje ustabilizowane życie w Warszawie, gdzie się urodziłam. W wieku dziesięciu lat zastała mnie wojna we Lwowie, gdzie znalazłam się wraz z rodziną. Stamtąd Sowieci wywieźli nas na Ural. Skutki tego odczułam dużo później, po powrocie do Polski. W ciągu tych 5 lat wojny praktycznie się nie uczyłam, poznałam dobrze tylko język rosyjski. 
          W zburzonej Warszawie w 1945 roku nie było podręczników, miałam trudności z nadrobieniem braków w nauce, mimo to maturę zdałam za pierwszym podejściem. Później życie potoczyło się różnie, wyjazd do Brazylii dostarczył nam ciekawych wrażeń. Spędziliśmy tam 14 lat w dobrych warunkach, co jako rodzina zawdzięczamy mojemu mężowi, który sprawdził się jako inżynier i dowiódł w ten sposób, że studia na Politechnice Warszawskiej stały na dobrym, światowym poziomie. 
          Po powrocie zajęłam się tłumaczeniem literatury pięknej z języka rosyjskiego i portugalskiego, co dawało mi satysfakcję. 
Liczne podróże, na które mogliśmy sobie pozwolić po powrocie z emigracji sprawiły, że nareszcie spełniły się moje marzenia o zwiedzaniu świata, o czym nawet nie myśleliśmy mieszkając za żelazną kurtyną.
          Nigdy nie żałowaliśmy swojego powrotu do Polski nawet w czasie stanu wojennego. Uważam, że mieszkanie we własnym kraju, słuchanie polskiej mowy, najlepiej docenia się wracając z emigracji.