Książka odsłania ukryte struktury historiografii. Przedstawione w niej dzieje niemieckiej i polskiej mediewistyki śląskiej prowokują do pytań o społeczną funkcję historii. Dlaczego historiografia tak często jest tylko legendą uzasadniającą posiadanie lub pożądane przywileje oraz prawa do zajmowanego przez wspólnotę terytorium a tak rzadko narzędziem dialogu i próbą zrozumienia ,,Innego"? Dlaczego historycy tak łatwo sprzeniewierzają się zasadom własnego warsztatu naukowego? Jak przezwyciężyć kryzys ,,klasycznej historiografii" wywołany przez postmodernistyczny subiektywizm i relatywizm poznawczy? Jakiej historiografii potrzebują współczesne społeczeństwa demokratyczne? Niniejsza książka jest próbą odpowiedzi na te i inne pytania nurtujące współczesną historiografię.