Miłość ta, naprawdę martwa, nigdy się nie odrodzi
Dlatego przed jej (całkowitym) końcem wybuchają zdrady będące ostatnią nadzieją miłości: nic tak nie oddala od siebie kochanków (nie tworzy różnicy), jak zdrada któregoś z nich. Ostatni nie starty jeszcze ząb rozrasta się, i wówczas zahacza o niego ząb przeciwległy. Ruch znowu jest możliwy, ruch jest choćby znikomy. W ten sposób zdrada staje się samouzdrowieniem miłości, jej reperacją, łatą na tym, co zużyte i zmurszałe. Nierzadko nadpęknięta miłość na skutek zdrady rozpala się możliwym jeszcze dla niej płomieniem i tworzy względne szczęście do końca życia. Podczas gdy bez zdrady kochankowie albo członkowie rodziny odpadliby od siebie z obojętnością, odsunęli się, rozwalili; umarli ostatecznie.
Rosyjskie życie jest i brudne, i słabe, ale jakoś miłe.