Andrzej Leśniak adiunkt w Katedrze Kultury Współczesnej UJ. Magister filozofii (UJ, 2003), doktor historii sztuki (UW, 2008). Redaktor (wraz z Magdaleną Ziółkowską) trzytomowej publikacji "Tytuł roboczy: archiwum" (2008-2009). Autor dwóch książek: "Obraz płynny. Georges Didi-Huberman i dyskurs historii sztuki" (2010) oraz "Topografie doświadczenia: Maurice Blanchot i Jacques Derrida" (2003). Zajmuje się historią myśli o obrazie.

Teoretyczna słabość historii sztuki i poznawcza nieefektywność studiów nad kulturą wizualną sprawiają, że obrazy pozostają dla nas wyzwaniem. Ikonofilia jest alternatywną perspektywą, w ramach której są one w końcu traktowane poważnie. Historia ikonofilii we francuskiej humanistyce (przede wszystkim w semiologii pikturalnej), służy tu do nakreślenia postulowanej przyszłości myśli o obrazie.

"Nie chodzi tu o tradycyjną prezentację dziejów pojęcia obrazu, ale o namysł nad różnymi strategiami rozumienia obrazu w humanistyce, których efektem jest teoria. A więc praca dotyczy problematyki obrazu jako fenomenu, który tworzy historię i teorię." (z recenzji prof. Marty Leśniakowskiej)