W wychowaniu fi zycznym idea edukacji permanentnej obrazuje proces, który nie ustaje wraz z chwilą ukończenia szkoły, lecz trwa nieustannie i przejawia się w całożyciowej trosce o różne wartości kultury fi zycznej. Takie spojrzenie na edukację fi zyczną stało się możliwe dzięki m.in. teoretycznemu manewrowi zwanemu repedagogizacją.
Przeprowadził ją w drugiej połowie ubiegłego stulecia M. Demel, a polegała ona na przekształceniu znanej tezy pedagogiki tradycyjnej, że zdrowe i sprawne ciało jest
warunkiem wychowania, w jej odwrotność.
Powstała nowatorska doktryna, według której wychowanie jest warunkiem zdrowia i tężyzny fi zycznej (Demel, 1989). Inaczej mówiąc, kierunek oddziaływań na wychowanka, który w funkcjonującej od ponad dwóch wieków (za początek można przyjąć dzieło Śniadeckiego O fizycznym wychowaniu
dzieci, z 1805 roku) biotechnicznej wersji wychowania fizycznego przebiegał przez ciało do osobowości, w obecnie postulowanej w teorii i wdrażanej do praktyki koncepcji humanistycznej przebiega od osobowości do ciała. Celem tak rozumianego wychowania fi zycznego jest przygotowanie wychowanka do całożyciowej troski
o ciało, poprzez doraźne wspomaganie rozwoju fi zycznego, motorycznego i zdrowia (aktualizacja) oraz kształtowanie osobowości zdolnej do podtrzymywania i pomnażania tych wartości w życiu późniejszym (prospekcja) (Grabowski, 1997).