Przestrzeń publiczna, której rodowód sięga czasów starożytności, należy do tych obszarów miejskiej struktury, o których można powiedzieć, że pozwalają na doświadczanie obecności Innych. Dzięki takich cechom, jak otwartość, dostępność, czytelność, można się w niej znaleźć z osobistym bagażem biografii, niebędącym przeszkodą dla pozostałych jej użytkowników. W ostatnich latach sporo miejsca w dyskursie publicznym zajmuje kwestia zaniku, upadku, ale też odrodzenia przestrzeni publicznej. Dynamika kapitalizmu i związana z nim globalizacja, zawrotne tempo przemian w dziedzinie technologii informacyjnej i komunikacji powodują, że dawny porządek oparty na sztywnych podziałach prywatnepubliczne traci powoli na znaczeniu. Odrzucając dwa skrajne stanowiska: z jednej strony apokaliptyczną wizję upadku przestrzeni publicznej, z drugiej zaś bezkrytyczne jej odrodzenie, w książce podjęto próbę pokazania, że każda z tych perspektyw rodzi różne konceptualizacje, transformacje i rekonstrukcje o charakterze przestrzennym, społecznym i kulturowym, wpisując się w szerszy projekt kształtowania współczesnych tożsamości miasta.

Autorka napisała pracę interesującą i ważną w dyskusji o przestrzeni publicznej w miastach. Praca ma nie tylko walory poznawcze, ale także walor praktyczny, wskazując na wagę tej problematyki istotną z punktu widzenia jakości życia w miastach. Praca powinna zainteresować architektów, urbanistów, socjologów, kulturoznawców, a także działaczy samorządowych współdecydujących o rzeczywistości polskich miast.
Prof. dr hab. Bohdan Jałowiecki
Autorka poddaje krytyce stereotypy myślowe charakteryzujące widzenie miasta i gospodarowanie nim na dwa sposoby: pierwszy to wykreowana struktura przestrzenna zapewniająca wspólnotowość i urządzająca życie mieszkańcom, drugi to wybiórcza, reaktywna polityka urbanistyczna i społeczna w coraz bardziej utowarowionej przestrzeni, usprawiedliwiająca bezradność wobec procesów przemian miasta spychających na margines przestrzenie publiczne.
Prof. dr hab. inż. arch. Andrzej Baranowski

Małgorzata Dymnicka socjolog, adiunkt w Katedrze Urbanistyki i Planowania Regionalnego Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. Współredaktorka książek: Tożsamość miejsca i ludzi. Gdańszczanie i ich miasto w perspektywie historyczno-socjologicznej (2003); Współczesne miasta. Szkice socjologiczne (2009); tomu LX/23 Przeglądu Socjologicznego (2011) oraz autorka kilkudziesięciu artykułów poświęconych problematyce miejskiej.