W zależności od przyjętej perspektywy oglądu, z jakiej rozważany jest status podejścia narracyjnego we współczesnej psychologii, ujawniają się zróżnicowane wobec niego postawy. Stopień przychylności: akceptację zasadności oraz konstatację możliwości i ograniczeń, wynikających z wykorzystania kategorii narracji w obszarze psychologii, można rozpisać na kontinuum przebiegającym od skrajnej negacji do euforii. Częściowo zasadna krytyka podejścia narracyjnego wydaje się jednak zarazem obnażać liczne (brzemienne w konsekwencje) słabości współczesnej psychologii jako nauki. Należą do nich m. in. oderwanie od filozoficznych korzeni w refleksji nad człowiekiem, poszerzanie zakresu tematycznego eksperymentalnych poszukiwań kosztem jego pogłębiania oraz prymat metody nad podejmowanymi (często wielokrotnie powielanymi) tematami badawczymi. Wyrafinowane projekty badawcze często nie pozostają w znaczącym związku z doświadczanymi przez współczesnego człowieka problemami czy dylematami, z tym, co on sam uznałby za istotne. Podejście narracyjne nie stanowi, rzecz jasna, ani alternatywy, ani też remedium na wszelkie niedostatki współczesnej psychologii. Wydaje się jednak uwrażliwiać na zasygnalizowane powyżej niebezpieczeństwa i zasługuje, zdaniem autorki, na poddanie życzliwemu oglądowi i wieloaspektowej ocenie.