W dobie dzisiejszych przemian przed psychologią naukową stoją nowe wyzwania. Czy poradzi sobie z nimi dyscyplina, którą charakteryzuje wielka różnorodność teorii, w której podstawowe pojęcia rozumiane bywają na różne sposoby? Mamy liczne definicje podstawowych pojęć psychologicznych, różnicujemy znaczenie określeń, które w potocznej świadomości funkcjonują jako synonimy. Nie tylko psychologom trudno jest poruszać się w tym chaosie terminologicznym, ale zniechęca on także przedstawicieli innych nauk do podjęcia wspólnych badań. Z tego względu warto zastanowić się czy (przynajmniej teoretycznie) takim idealnym wzorem dla psychologii nie mogłyby stać się nauki prawne. Oczywiście nauki prawne definiowane jako zbiór nauk humanistycznych i społecznych zajmujących się prawem czyli systemem norm, rozumianych jako ogólne, abstrakcyjne i jednoznaczne dyrektywy postępowania. Nauki te charakteryzuje: precyzja językowa, jednoznaczna terminologia, hierarchiczna struktura, niesprzeczność wyinterpretowanych norm, zupełność systemu określającego charakter stosowanego prawa. Można również czerpać doświadczenia z zasad bardziej specyficznych odnoszących się do części systemu prawa, wynikających z poszczególnych jego gałęzi/ działów (na przykład z autonomii woli czy prekluzji procesowej).