Etyka to najbardziej użyteczny dział filozofii, zawiera próby racjonalnych odpowiedzi na pytania: jak żyć, jak rozumieć, oceniać i klasyfikować elementy moralności? Dobrze, że istnieją u nas dyrektywy rządowe, aby upowszechniać tego typu wiedzę nie tylko w szkołach wyższych, ale i w systemie oświaty publicznej. W tym drugim wypadku sternicy oświaty uznali jednak, że uczestnikom katechezy (z reguły katolikom) nie należy się filozoficzna wiedza o moralności, a przysługuje ona jedynie tym uczniom, którzy nie akceptują mieszania roli Kościoła i szkoły państwowej.

Wydawać by się mogło, że zapotrzebowaniu na wiedzę etyczną powinna towarzyszyć eksplozja wydawnictw popularnych. W naszym kraju tak jednak nie jest. Dydaktyka etyczna pozbawiona jest dobrych podręczników, a ich rolę pełnią z reguły rozmaite wypisy i zbiory cytatów z historii filozofii (ale często i z mitologii, teologii, literatury pięknej). Nauczanie etyki zamulane też bywa dziwactwami terminologicznymi, wydumanymi systematyzacjami czy rozważaniami z zakresu „metaetyki", sprawiającymi tajemną przyjemność jedynie profesjonalistom.

Fragment wstępu.