Opowiadanie obyczajowe, typowe dla pana Bednarskiego. Zgadzamy się z bohaterami, że człowiek i jego wybory są najważniejsze, a właśnie wybory w tej historii kreują życie bohatera. Od ósmego roku życia, gdy wraca z wojny ojciec, napiętnowany i przesiąknięty ideą wojaczki, skrzywiony do tego stopnia, że nie widzi nic innego poza tym, przeraża swojego własnego syna, podobnego do matki — delikatnego i refleksyjnego, kochającego poezję i doceniającego piękno pod każdą postacią. Już wtedy bohater, któremu autor nadał imię Homer, podjął swoją pierwszą życiową decyzję. Uciekł od ojca, zamieszkał z siostrą swojej matki, która w czas wojny uciekła z rosyjskim żołnierzem, osierocając rodzinę.
A potem ciągle ktoś na Homera próbuje wywrzeć presję. Jest to, rzecz oczywista, ojciec, a potem kobiety. To przez kobiety Homer zmuszony jest do kreowania swojego życia w taki, a nie inny sposób. Oczywiście przypadki, które są efektem tego kreowania jego życia, zaskakują Homera, ale udaje mu się zachować swoje człowieczeństwo. Przez kobietę trafia do wojska, przez kobietę trafia na oddział psychiatryczny i przez kobietę nagle znajduje się na prawie bezludnej wyspie, na której spotyka… niepełnosprawną kobietę.