„Ze szczęściem w ciuciubabkę” nie jest powieścią autobiograficzną, ale jej bohaterowie są bez mała realni. Nic dziwnego, życie jednej z pisarek posłużyło do skonstruowania historii. Przedstawiają złożoność problemów wyższych sfer – świata, w którym króluje perfekcja. Na defekty i słabości nie ma tu miejsca. Najdrobniejszą niedoskonałość kamufluje kłamstwo, prawdę zasłania tajemnica, emocje tłumi cisza, która jednocześnie potwierdza własną godność i wyższość nad niefortunnym losem.

Życie Emmy mogłoby wydawać się idealne. Zawsze miała to, o czym inni marzą. Dzieciństwo spędziła w pięknej kamienicy na starym Mokotowie. Ojciec - lekarz zapewnił jej dobrobyt i znaczny posag. Wujek - sławny kardiochirurg, otworzył drzwi do nobliwych kręgów towarzyskich, również za granicą. W ten sposób wyszła za mąż w Szwajcarii i osiedliła się nad Jeziorem Genewskim. Całe życie należała do tych uprzywilejowanych, otoczona ogólnym szacunkiem i sympatią. Dlaczego zatem jest nieszczęśliwa?

„Ze szczęściem w ciuciubabkę” to wnikliwy portret psychologiczny kobiety wrażliwej. Z dziecinną szczerością Emma odsłania swój świat emocjonalny, ale również pozwala nam podróżować, zwiedzać i poznawać innych bohaterów. Ich grono jest niewielkie, tym niemniej znajdujemy różne osobowości. Opisane charaktery to mieszanka subtelności i nonszalancji, przyprawiona odrobiną makiawelizmu – tak, jak w prawdziwym życiu. Akcja książki dzieje się na przemian w Polsce i w Szwajcarii.