Książka Katarzyny Fazan jest bardzo interesującą propozycją innego spojrzenia na polski teatr śmierci i twórczość teatralną Wyspiańskiego, Leśmiana, Kantora. Przedmiotem wnikliwej lektury są w niej różnego rodzaju pisma artystów zarówno intymne wypowiedzi zapisane w listach, notatkach, studiach, szkicach, jak i manifesty, scenariusze, wreszcie utwory dramatyczne. Czytane jako projekty twórczości, a zarazem ślady procesu twórczych poszukiwań oraz utwory o samoistnej wartości literackiej, odkrywają formy i źródła projektów teatru intymnego związane z niezwykle silną świadomością śmierci. () Odniesienia do śmierci i dążenia tak niemożliwe, jak uzewnętrznienie w teatrze tego, co najgłębiej wewnętrzne i osobiste, przedstawienie nieprzedstawialnego (Wyspiański), powołanie do istnienia nieistniejącego (Leśmian), uobecnienie nieobecności (Kantor), stają się źródłem napięcia sił twórczych, eksplozji wyobraźni artystów, ich niebywałej innowacyjności. () Jest to proces, który Katarzyna Fazan analizuje na bardzo konkretnych przykładach dogłębnie, wielostronnie i erudycyjnie. Z recenzji prof. UJ. Dr hab. Joanny Walaszek