Prorokuję. Wyrokuję. Rokuję. Przepowiadam, przeczuwając w domysłach wynikających.
Wpierw pomyÅ›laÅ‚em, że spróbujÄ™ zostać wizjonerem. BÄ™dÄ™ czytaÅ‚ Pismo ÅšwiÄ™te dzieÅ„ i noc, aż duch Å›wiÄ™ty natchnie mnie i ujrzÄ™ prawdÄ™. A prawda ta bÄ™dzie oczywiÅ›cie straszna, parabolicznie apokaliptyczna i prowokujÄ…ca. Wyznam wtedy, w bojaźni Bożej, co widziaÅ‚em i stanÄ™ siÄ™ prorokiem – krytykiem niewygodnym. ZacznÄ™ zadawać trudne pytania, prowokujÄ…c siÅ‚y kamienne do pojedynku na sÅ‚owa i czyny.
I nie będzie już odwrotu od konfrontacji.
Ale wcale nie trzeba być wizjonerem, by widzieć,  że KoÅ›cióÅ‚ w konfrontacji z rzeczywistoÅ›ciÄ… tonie  w mroku ignorancji. Duch Czasu woÅ‚a, a KoÅ›cióÅ‚ nie sÅ‚yszy i pustoszeje – wierni umykajÄ… jak z tonÄ…cego statku niewiary. Umyka też KoÅ›cióÅ‚ w swój zauÅ‚ek mroczny i Å›lepy (przez wieki KoÅ›cióÅ‚ najlepiej czuÅ‚ siÄ™ w objÄ™ciach Å›mierci). Ucieka przed życiem „nowoczesnym”, rozpÄ™dzonym na drodze do (uÅ‚omnej) doskonaÅ‚oÅ›ci. Duch czasu woÅ‚a, a religia tonie w mitologii.

BOSKA FUNKCJA
Nadanie Bogu atrybutu Funkcji jest moim najwiÄ™kszym odkryciem filozoficznym. DziÄ™ki temu, wielki problem wizerunku i imienia Boga przestaje mieć znaczenie. Bóg to nie wizerunek. Bóg to funkcja.