Interwencja humanitarna nie jest zjawiskiem nowym. Widoczna była również w okresie zimnej wojny, jednakże dopiero od początku lat 90., kiedy problem ten dotknął również Europy, stała się przedmiotem wielu dyskusji, a więc nieuchronnie również kontrowersji. Nagłaśnianie zagadnień związanych z przestrzeganiem praw człowieka oraz oczekiwania wspólnoty międzynarodowej, że tego rodzaju działania nie mogą pozostać bez odpowiedzi, były kluczowymi czynnikami, które przyczyniły się do rozpowszechnienia idei interwencjonizmu. Innymi słowy zaczęło dominować przekonanie, że suwerenność danego państwa nie stanowi wystarczającego powodu, aby nie reagować w obliczu drastycznych naruszeń praw człowieka. Tym bardziej, że w sensie prawnym, Karta Narodów Zjednoczonych dopuszcza użycie siły, gdy dochodzi do zagrożenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Konstatacja ta prowadzi do bezpośredniego wniosku, że wiodącą rolę w tym obszarze odgrywa Organizacja Narodów Zjednoczonych, a przede wszystkim Rada Bezpieczeństwa, wspierana przez inne regionalne i uznane organizacje międzynarodowe. Podkreślić należy, że decyzje o podjęciu interwencji powinny być podejmowane w formie rezolucji akceptowanych przez całą społeczność międzynarodową.