Pisząc, w miarę chronologicznie, szkice o literaturze Łotwy, o jej dziełach i losach, prezentując najciekawszych i najistotniejszych protagonistów, napotykamy trudności warsztatowe szczególnego rodzaju. Z uwagi na specyfikę dwujęzyczności tej literatury musimy pro­wadzić narrację dwutorowo i równolegle jednocześnie. Stąd wywód wydać się może nieco zaciemniony, ale te obie wody płynące obok siebie i nawzajem się zasilające: główny nurt to rzeka bardziej zasobna i wytrwa­ła: język łotewski (dolno­łotewski/bałtycko­łotewski) i meandrujący stru­myk; język łatgalski (górno­łotewski). Oczywiście nie jest to zjawisko tak zupełnie unikalne, na podobne trudności z nadmiarem bogactwa cierpią np. badacze literatury czterojęzykowej Szwajcarii.