Książka o człowieku, jego rozterkach, przyjaźni, miłości i tym czymś, za czym wszyscy tęsknimy. Za bliskością i przyjaźnią drugiego człowieka. Nawet jeśli nigdy wcześniej go nie znaliśmy i nie zjedliśmy z nim przysłowiowej beczki soli. Niniejsza książka składa się z dwóch zasadniczych części, mimo że same Drozdy podzielone zostały przez autora na dwie. Ale Drozdy to jedna integralna część, a Cudowny dzień to druga. Całość spięta jest tematycznie, ocierając się o nędzny żywot ludzki, ale jakże piękny zarazem, kiedy udaje się żyć mimo wszystko, mimo skazania na śmierć czy kalectwa. Bo bohater Drozdów, Piotr, to wykluczeniec ze społeczeństwa, skazaniec, który napisał niepochlebny wiersz o ówczesnym prezydencie państwa, za który skazano go na karę śmierci. Ale broniący go adwokat sam bliski śmierci z powodu śmiertelnej choroby wynalazł starodawny, ale nadal aktualny przepis o możliwości wypuszczenia skazańca na przepustkę przed śmiercią, żeby zobaczył się z matką. W zastaw adwokat sam dał się zamknąć w celi zamiast skazanego, a swojemu klientowi przykazał ucieczkę. Ten w pociągu, którym zdąża na spotkanie z matką, mieszkającą w nadgranicznej wiosce górskiej, spotyka ojca trzech córek na wydaniu, który opowiada o klątwie, jaka dotyka jego rodzinę. Nikt nie chce poślubić żadnej z jego córek, bo we wcześniejszych związkach w tej rodzinie mężczyźni przedwcześnie umierali. Podróżujący pociągiem zaproponował Piotrowi małżeństwo z jedną z jego córek, bo przecież Piotr i tak jest skazany na śmierć. Piotr zgadza się, ale pod warunkiem, że potem pojedzie do matki. Wszystko układa się inaczej, niż miało być. Życie Piotra odmienia się, nagle chce żyć, walczy więc o swoje szczęście do końca. Tak samo jest w przypadku bohatera Cudownego dnia. Bohater walczy mimo kalectwa. Nie poddaje się i znajduje miłość i przywiązanie oraz szacunek innych ludzi. Te sielsko-anielskie krajobrazy i jakże swojskie klimaty wsi i małego miasteczka oraz portrety ludzi tam mieszkających przeplecione są rozmowami o sprawach poważnych w sposób prosty i zwięzły. Tak, jak to robią mądrzy życiowo ludzie bez wyższego wykształcenia.