Zapewne wiele osób, popuszczając wodze wyobraźni, zastanawiało się nieraz, jak wyglądałoby życie ludzi współczesnych wyrwanych z bezpiecznych objęć cywilizacji. Czy sam umysł jest na tyle skuteczną bronią, że zapewni choć cień szansy przetrwania w środowisku pierwotnym, czasach w których największym i najgroźniejszym drapieżnikiem wcale nie jest człowiek?
Czy wreszcie jesteśmy jedynymi istotami rozumnymi we wszechświecie?

„Yggdrasil. Struny czasu” opisują zmagania kilkudziesięcioosobowej społeczności przeniesionej przypadkowo i bezpowrotnie w okres paleolitu środkowego, w czasy, gdy po ośnieżonych równinach dzisiejszej Europy wędrowały olbrzymie stada reniferów, dzikich koni i ciągnących w ślad za nimi drapieżników. Potężne i wielkie jak góra mamuty nie miały godnych siebie przeciwników, z wyjątkiem prymitywnych i słabo uzbrojonych łowców, dla których polowanie nie było sportem, ale walką o przetrwanie, podczas której zacierała się różnica pomiędzy myśliwym a jego ofiarą.

Wraz z mieszkańcami wioski, w przeszłość trafia niewielki oddział wikingów, najemników, których Thor wystawił na najcięższą próbę w drodze do Walhalli.

Nie tylko ci przypadkowi emisariusze cywilizacji, ale cała ludzkość staje w obliczu wielkiego niebezpieczeństwa.